Why We Work

By Michael Grooff

[Nederlands hieronder]

Why would we work if we wouldn’t get paid for it, and if that weren’t necessary? And even if we would work without getting paid, why would we ever perform unpleasant or heavy labour? In a previous article, we explained why many anarchists are in favour of common ownership of everything. This idea has radical effects on a society, and invites a number of good questions. We have already addressed two of these questions about scarcity, and two more will be discussed in this article.

The image of human beings that is too often portrayed nowadays is that of a lazy worker and consumer. Society assumes that we are only out for money; our bills need to be paid. It would follow from this view that if we were to share everything in common according to anarchist principles, and if therefore the swords of hunger and homelessness did not hang over our heads, then we would have no motivation whatsoever to work.

Of course, it would be a massive problem if we collectively decided to just watch TV on the couch. After all, it takes labour to keep our society running. We therefore can’t all consume all of the time; someone has to work. But let’s question why we work in the first place. Is this really just from financial necessity?

No. When we look at the actual motivations for work, we see that we are all too happy to work. Today, money is indeed necessary to keep ourselves alive, but there is no evidence that this would be our sole motivator. 

For instance, we generally seek to make our lives satisfactory and meaningful, and much of this can be found in our work. From cleaners to heart surgeons, and from fire departments to farms, there is a great satisfaction to be found in our work, especially in completing tasks, be they heart surgeries or harvests.

But it is not just the work itself that is important; we also want to perform labour that is meaningful to others. The farmer can find joy in the fact that their work allows their community to eat. The cleaner keeps the building in which they work safe, healthy, and beautiful, which ensures that others can continue using it. Usefulness or utility are of great importance here.

However, not all the work we do is actually useful. Unfortunately, a large portion of the work that is done nowadays is useless, and sometimes even actively harmful to society. For instance, we don’t really need (tele-)marketing, corporate lawyers, or most of what falls under the terribly alienating name “Human Resources”. Some estimates place the number as high as 37% of all labour performed. Many of us have experienced work that makes us wonder why our ‘bullshit’ job even exists.

When we speak of meaningful work, then, we should look at work in general and not just paid work. Even people who have a bullshit dayjob can still find meaning in work outside of their working day. Think, for example, of volunteering at the local shelter, or helping at your football club. Everyone wants to feel useful, whether at their job or outside it. And the phenomenon of volunteering is further proof that money is not the primary motivation to work: joy and satisfaction trump it.

The phenomenon of ‘bullshit jobs’ is the subject for a future article, but for now it suffices to suppose that practically all bullshit work would disappear in an anarchist society. If work is based on needs rather than profit, then we would, for instance, have no need for telemarketers. We would be freed from a significant portion of the work that makes us unhappy and is ultimately useless.

This still leaves us with plenty of work that is useful, but not always fun. Just as we don’t always feel like doing the dishes, and would rather leave it to pile up in the sink, there is a lot of work that most of us are not dying to do. For instance, a majority of people are probably not eager to collect garbage, even though this is one of the most useful jobs out there. But if nobody wants to do it, then who will?

Let’s stick to the dishes as a metaphor: imagine living by yourself and really not feeling up for doing the dishes. In this case, who will do the dishes? You, of course! Eventually, the dishes just need doing. You need a clean plate and fork. We shouldn’t overcomplicate things: in the end, we just do things because they need to get done. We would rather clean our plates and cutlery than eat off the floor with our hands. The most fundamental motivation for work might therefore simply be the fact that we want it to get done. And when we are unable and unwilling to exploit others to do it for us, it becomes our own responsibility.

But we can think of other reasons for doing the dishes. What if we don’t live by ourselves, but with our partner or family? In that case, we might do the dishes so that the other doesn’t have to. We care about each other as people, and this is a further motivation for us to do things for one another and care for one another.

However, it might not be realistic to expect everyone to treat their entire society or even humanity in general as their family. It makes more sense, then, to liken society to housemates: we collectively agree who does the dishes when, we might make a schedule, and each of us sticks to it. This same principle could apply to something like garbage collection: it just needs to get done, so we can fairly divide the work. This would mean that each of us would spend about one workweek in their lives collecting trash. 

The problem of hard work is more complex though. Almost everyone can do the dishes, but this is obviously not the case for many professions. A lot of labour takes more than a week and sometimes years of training to be able to competently perform, let alone perfect. Many examples of this can be found in construction or healthcare.

It is therefore also important to look at the conditions of labour, and mainly at how these would change in an anarchist society. The goal of our work, which would be the satisfaction of our basic needs, rather than the maximising of profit, drastically influences how labour is performed and experienced. This could vastly improve work that is currently considered hard or tedious, making it easier and more pleasurable. 

For one thing, we would no longer be forced as workers to sell ourselves as things on a market in order to avoid (worsened) poverty. Instead, we would be valued members of a cooperative society. This has a significant influence on your relation to your work. Moreover, it improves your relationship with your colleagues, who are no longer your constant competition.

Another difference is that, in an anarchist society, we would have more freedom and more of a voice in our workplace. At the moment, only a handful of people, the owners, ultimately decide what happens in any company. Many claim that they would never bow to dictatorship, and yet it determines a large portion of our day-to-day lives. Anarchists advocate democratic organisation of the workplace, which means that everyone has an equal say in matters.

Furthermore, eliminating the profit motive will lead to a completely new way of dealing with time. Because labour would no longer be a slave to maximum profit, which means doing everything as cheaply and quickly as possible, there would be much less time pressure. This means significantly less stress in a lot of jobs. Taking it easy at work also means that we can spend more time per client, product, or project.

Finally, if a lot of bullshit jobs disappear, then we divide the useful work more fairly and thinly. Even if some work is too specialised to be shared by all citizens, we could still increase the number of nurses, to name an example, which would mean fewer hours for all. This enormous decrease in workload is particularly important in professions that are physically or emotionally hard. 

In this article, we have presented a few reasons why people want to perform labour. It is clear that we are not simply lazy, or that we only work to pay our bills. We mainly work for joy, to give our lives meaning, and to help others. Even the fact that work just needs doing is often enough; someone has to do the dishes.

We have also shown that hard work can be improved and made easier in an anarchist society. First of all, we can split the work more evenly and fairly. When it is important that people do the same work for a longer period of time, or if they want to do so themselves, this can also be further improved in an anarchist society: fewer hours of work, less stress, and greater freedom at work.

Further Reading

Bullshit Jobs – David Graeber
Economic & Philosophic Manuscripts of 1844 – Karl Marx

---

Waarom We Werken

Vertaald door Michael Grooff

Waarom zouden we werken als we er niet voor betaald kregen, en dit ook niet hoefde? En als we al zouden werken, waarom zouden we dan ooit vervelend of zwaar werk verrichten? In een eerder artikel hebben we uitgelegd waarom veel anarchisten voor gemeenschappelijk eigendom van alles zijn. Dit idee heeft radicale gevolgen voor een samenleving, en brengt een tal van goede vragen met zich mee. Wij hebben reeds twee van deze vragen over schaarste behandeld, en in dit artikel komen er nog twee aan bod.

Het beeld van de mens dat vandaag de dag maar al te vaak wordt geschetst is dat van een luie werker en consument. Men doet alsof we alleen maar werken voor geld; onze rekeningen moeten betaald worden. Hieruit zou volgen dat als wij volgens anarchistische principes alles in gemeenschap zouden delen, en honger en dakloosheid dus niet als zwaard boven ons hoofd zouden hangen, wij geen motivatie meer zouden hebben om te werken.

Het zou natuurlijk een groot probleem zijn als wij er allemaal voor zouden kiezen om enkel op de bank TV te kijken. Het kost nu eenmaal een bepaalde hoeveelheid arbeid om onze maatschappij draaiende te houden. We kunnen dus niet allemaal enkel consumeren; iemand moet aan het werk. Maar laten we ons eerst afvragen waarom we werken. Is dit echt alleen uit financiële noodzaak? 

Nee. Wanneer we kijken naar de daadwerkelijke motivaties voor werk, dan zien we dat we maar al te graag bezig blijven. Geld is vandaag de dag inderdaad noodzakelijk om te overleven in de samenleving, maar er is geen bewijs dat dit de enige motivator zou zijn. 

Zo zoeken wij over het algemeen voldoening en betekenis in ons leven en dit kunnen we voor een groot deel uit werk halen. Van schoonmaker tot hartchirurg, en van de brandweer tot de boerderij, het brengt ons voldoening om ergens mee bezig te zijn, en vooral om iets te voltooien, zij het een hartoperatie of een oogst.

Maar het is niet alleen de handeling zelf die van belang is; wij willen ook graag werk verrichten dat voor anderen belangrijk is. De boerin kan voldoening vinden in het feit dat haar werk ervoor zorgt dat haar gemeenschap weer kan eten. De schoonmaker houdt het gebouw waarin hij werkt veilig, gezond, en mooi, waardoor anderen er gebruik van kunnen maken. Hierbij is nuttig-zijn van groot belang.

Maar niet al het werk dat wij verrichten beschouwen we daadwerkelijk als nuttig. Helaas is een groot deel van het werk dat vandaag de dag gedaan wordt nutteloos, en soms zelfs actief schadelijk voor de samenleving. Zo hebben wij bijvoorbeeld geen (tele-)marketers of bedrijfsjuristen nodig, net als dat vrijwel alles dat onder de vervreemdende naam “Human Resources” valt overbodig is. Volgens rapporten geldt dit voor minstens 37% van al het werk dat nu gedaan wordt. Velen van ons hebben wel eens werk gedaan waarbij we ons afvragen waarom onze ‘bullshit’ baan überhaupt bestaat. 

Maar wanneer we het hebben over betekenisvol werk, dan hebben we het over werk in het algemeen, en niet alleen betaald werk. Zelfs mensen die een ‘bullshit’ baan hebben, kunnen voldoening halen uit werk naast hun betaalde uren. Denk hierbij aan vrijwilligerswerk bij het lokale asiel, of helpen bij de voetbalclub. Vrijwel iedereen wil nuttig zijn, of dit nu op het werk of erbuiten is. En in vrijwilligerswerk zien wij dus verder bewijs dat geld niet de primaire motivatie tot werken is: plezier en voldoening zijn veel belangrijker.

Het fenomeen van ‘bullshit’ werk is het onderwerp voor een ander artikel, maar het is voor nu voldoende om te stellen dat vrijwel al het werk dat onder deze kop valt zou verdwijnen in een anarchistische samenleving. Als ons werk gebaseerd is op wat nodig is, en niet op wat winst oplevert, dan zullen we bijvoorbeeld geen telemarketers meer hebben. We zijn dan dus bevrijd van een groot deel van het werk dat ons ongelukkig maakt en geen voldoening geeft.

Er is dan nog steeds genoeg werk dat wel nuttig is, maar niet altijd leuk. En net als dat we niet altijd zin hebben de afwas te doen, en we het soms dus liever links laten liggen, is er genoeg werk in de maatschappij waar niet iedereen meteen voor in de rij zou staan. Wij staan bijvoorbeeld niet allemaal te springen om afval op te halen, hoewel dit een van de nuttigste beroepen is. Maar als niemand het wil doen, wie doet het dan?

We blijven bij de afwas als vergelijking: stel je voor dat je alleen woont en je hebt echt geen zin in het doen van de afwas. Wie doet het dan? Jij zelf natuurlijk. Uiteindelijk moet de afwas gewoon gedaan worden. Je hebt een schoon bord nodig, en een vork. We moeten het niet te ingewikkeld maken: uiteindelijk doen wij gewoon dingen omdat ze gedaan moeten worden. Wij maken liever onze borden en bestek schoon dan dat we met onze handen van de vloer moeten eten. De meest fundamentele motivatie voor werk is misschien dus simpelweg dat wij willen dat het gedaan wordt. En wanneer wij anderen niet kunnen en willen uitbuiten om het voor ons te doen, dan is het onze eigen verantwoordelijkheid.

Maar we kunnen ook andere redenen bedenken om de afwas te doen. Wat als we niet alleen wonen, maar met bijvoorbeeld een partner? Dan zullen we soms ook de afwas doen zodat de ander het niet hoeft te doen. Wij geven als mensen om elkaar, en dit is een verdere reden dat we dingen voor elkaar doen en voor elkaar zorgen. 

Maar het is misschien niet realistisch om te verwachten dat iedereen de hele maatschappij of zelfs de hele mensheid zal zien als familie. Wij kunnen daarom de maatschappij beter vergelijken met huisgenoten: we spreken af wie wanneer de afwas doet, we maken misschien een rooster, en we houden ons hier aan. Ditzelfde principe zou dus net zo goed gelden voor iets als afval ophalen: het moet gewoon gedaan worden, dus we kunnen dat eerlijk indelen. Op een bevolking van 17 miljoen zou dat betekenen dat elk van ons misschien één (werk-)weekje in ons leven vuilnis op zou hoeven halen.

Het probleem van zwaar en/of vervelend werk ligt echter iets ingewikkelder. Vrijwel iedereen kan de afwas doen, maar dit is natuurlijk niet het geval voor veel beroepen. Veel werk kost meer dan een werkweek, en soms zelfs jaren, aan opleiding om goed uit te kunnen voeren, bijvoorbeeld in de bouw of de zorg.

Het is daarom tegelijkertijd belangrijk te kijken naar de omstandigheden van het werk, en vooral ook hoe deze zouden veranderen in een anarchistische samenleving. Zo heeft het doel van arbeid, namelijk het voldoen van onze levensbehoeften, in plaats van het maximaliseren van winst, invloed op hoe arbeid verricht en ervaren wordt. Dit kan werk dat nu nog zwaar en/of vervelend is makkelijker en leuker maken.

Ten eerste ben je als arbeider niet meer gedwongen jezelf als een ding te verhandelen op een (arbeids-)markt om (ergere) armoede te voorkomen. In plaats daarvan ben je een gewaardeerd en volwaardig lid van een samenwerkende maatschappij. Dit heeft een enorme invloed op je relatie tot je werk. En het beïnvloedt ook je relatie tot je collega’s, die niet langer constant je rivalen zijn.

Een ander verschil is dat wij meer vrijheden en inspraak zouden hebben op onze werkvloer in een anarchistische samenleving. Vandaag hebben in een bedrijf een paar mensen, de eigenaren, het uiteindelijk voor het zeggen. Dit soort dictatuur beweren wij niet te accepteren, maar het bepaalt een groot deel van ons dagelijks leven. Anarchisten verdedigen een democratische organisatie van het werk, wat betekent dat iedereen evenveel inspraak heeft.

Verder betekent het wegvallen van het winstoogmerk dat we op ons werk op een totaal andere manier met tijd omgaan. Omdat arbeid niet meer in het teken staat van het maximaliseren van winst, waarbij alles zo goedkoop en snel mogelijk moet, bestaat er veel minder tijdsdruk. Hierdoor zullen we minder stress ervaren op het werk. Daarnaast hebben we meer tijd om het rustig aan te doen en meer tijd te besteden aan cliënten, producten, of projecten.

Tenslotte, als veel ‘bullshit’ banen kunnen verdwijnen, dan kunnen we het nuttige werk veel beter opdelen. Zelfs als blijkt dat sommig werk te gespecialiseerd is om onder alle burgers te verdelen, betekent dit wel dat we bijvoorbeeld veel meer verpleegkundigen kunnen hebben, waardoor men minder uren hoeft te maken. Deze aanzienlijke verlaging van werkdruk is voornamelijk van belang bij werk dat fysiek of emotioneel zwaar is.

We hebben dus in dit artikel een paar redenen aangekaart waarom mensen werk willen verrichten. Hieruit blijkt dat wij niet per se lui zijn, of alleen werken om onze rekeningen te betalen. Wij werken voornamelijk voor plezier, om betekenis aan ons bestaan te geven, en om anderen te helpen. En soms is het genoeg dat werk simpelweg nodig is; de afwas moet gewoon gedaan worden.

Daarnaast hebben we laten zien dat zwaar of minder leuk werk een stuk beter en makkelijker gemaakt kan worden in een anarchistische samenleving. We kunnen allereerst het werk beter en eerlijker verdelen. Wanneer het van belang is dat mensen voor een langere tijd hetzelfde werk doen, of als ze dat zelf willen, dan zijn er verdere verbeteringen die een anarchistische samenleving met zich mee brengt: minder uren werken, minder stress, en grotere vrijheid in ons werk.

Verder Lezen

Bullshit Jobs – David Graeber
Economische en filosofische manuscripten – Karl Marx