Why Property?

By Michael Grooff

[Nederlands hieronder]

Imagine strolling through the forest when you stumble upon an apple tree. You reach out to pick an apple. Is it now your apple? In nature, the apple basically belongs to nobody. When we take something out of the commons, such as a forest, can we make it exclusively ours? You could claim that this is necessary. After all, in the example of the apple, we need food. So, it is necessary to claim the apple for ourselves. Surely we can’t all eat the same apple!

This is a (simplified) argument made by the philosopher John Locke to justify property. This argument still has a significant impact on our way of life: liberal philosophy and politics are based on it, and much of our everyday understanding of property is derived from it. But this isn’t the full picture…

The complete argument is, in a nutshell, the following: in nature, everything belongs to everyone, or to none, which amounts to the same. The only thing we own is ourselves; we have an exclusive right to our own person. Work or labour can then be seen as an action in which we ‘mix’ an object with our labour, and thus with ourselves. When the apple still hangs from the tree in the commons, it lacks any utility. We make the apple valuable when we put labour into it: now we can eat it!

So, according to Locke, labour creates value, and it is this creation of value that determines property. We briefly mentioned the anarchist view that everything should belong to everyone in a previous article. In this article, we will critique Locke’s argument to explain how many anarchists arrive at this alternative view of property.

First of all, we can question Locke’s individualism. In his example, we see an individual who exists and acts in the world entirely by themselves. Only later does Locke discuss our relationship with others. But this is really too simple. We have an entire life that forms the background of every action that we perform. And an immense amount of labour was necessary to bring about this background. 

An enormous amount of work already goes into ourselves as the actors: we eat food and drink water that was produced by others, our clothes were tailored by another, our house was built by others, and so on. Household work also needs to be done to keep us healthy, and perhaps we share this with our partner or other housemates. Moreover, we were all raised by our parents or caretakers, who have spent time and work on us. The same thing applies to our teachers and other influences from beyond our direct family. We ourselves are thus already a product of an overwhelming amount of work that is performed by others.

But the act of labouring itself is also too individualistic in Locke’s example: we see one person in the so-called ‘state of nature’. This is clearer in a different example, such as that of the construction of a house. First, architects and technicians make a design, which then requires planning. The earth needs to be prepared for construction. Only then does the ‘actual’ building begin: masonry and carpentry, plumbing and electricity, insulation, and so on. And all these people have their own backgrounds, live in their own homes, need food and drink.

We can therefore say that an individual’s labour is never performed independently of the labour of others. Every action is really a cooperation, not just with our immediate surroundings, but indirectly with the whole world, including our past. If we wish to be dramatic about it, we might say that the whole history of humanity has led to this one moment when you pick an apple, or when a family moves into a new house. But if labour determines value, which then determines property, and if all labour is cooperative, then we could never say that any one product belongs to any one person. If we work together, we share everything.

It is important to point out that a view of labour that is too individualistic can influence us unconsciously. If property or profit is directly connected to labour that we perform ourselves, then it becomes tempting to look at a billionaire and think: “Well, they must have worked really hard to earn that”. No matter how much you work, it is simply impossible to create that much value by yourself. That value is actually produced by the whole company, that is, by all the employees working together, and this value is subsequently robbed from them by the wealthy elites.

Thus we have seen that labour is more complicated than it appears in Locke’s liberal view of property. But we can take a step further. Locke claimed that labour creates value, and that this determines property. We could question whether value is created by labour, and if so, whether there are other factors that influence this. Many contemporary economists would say, for instance, that the value of a product is determined by the preferences or desires of consumers: if people want something, they’ll pay for it, and the more they want it, the more they’re willing to pay.

This understanding of property has an advantage over a concept of value based on labour: not everything that we put work into is actually worth something. I can spend just as much time and effort into making a painting as Van Gogh, but my painting will likely never be equally valuable. However, this understanding also has a few downsides. First of all, it is volatile and temporary. At different times of the day, or on different days of the year, the same product can be more or less desired. This means that the demand and therefore the price will change. But does this really mean that the value of the thing itself changes?

Things seem to have some value that isn’t fully dependent on price. This is related to another problem, namely, that we do have the intuition that our work is connected to the value of the product to some degree. The Van Gogh example shows that labour isn’t everything, but at the same time we can’t avoid it: investing a lot of work, thus a lot of your time, seems to add to the value of something. Moreover, not all forms of value can be expressed in currency (or work hours), such as historical or cultural value.

Instead, we should think about value in terms of the context or the meaning of a product. The time, space, and culture that a product inhabits all influence its value. This means that desires and needs for a product are important. But the labour that someone has put into it, the time that they have spent on and with the product, are also relevant. The history of a product matters.

Using the concept of ‘context’, we can furthermore understand how the value of an object is dependent on the labour that is put into other objects. Let us return to the example of the house. The same house is worth more in the middle of Paris than it is in the middle of the Sahara desert. Not only does the creation of the house require extensive cooperation, as we have seen before, it is also the labour performed by innumerable individuals on everything surrounding the house that further determines its value. Moreover, the mere fact that we think that a house in Paris is more valuable makes it so, regardless of whether we have any desire to buy or otherwise own the house. If we view the creation of value as the origin of property, then at the very least every Parisian, if not every citizen of the world, would partially own the house.

Thus we have shown on two levels, both in the creation and the valuation of an object, that value is determined by cooperation. Things are only something as a part of a whole. We may again ask ourselves why we hold on to an individualistic, liberal understanding of property. In this article, we have presented two arguments that anarchists use to claim that we should own everything in common: if labour and the creation of value determine property, and both of these things are always in common, then property is also always in common. All belongs to all. 

Further reading

Two Treatises of Government, Second Treatise, chapter 5 – John Locke

The Conquest of Bread – Peter Kropotkin (access it for free here)

---

Waarom Eigendom?

(Vertaling door Michael Grooff)

Stel je voor dat je door het bos wandelt, waar je een appelboom tegenkomt. Je reikt naar een appel en plukt hem. Is het nu jouw appel? In de natuur is de appel in feite nog van niemand. Wanneer wij iets uit gemeenschappelijk bezit halen, zoals een bos, kunnen we het dan exclusief van ons maken? Je zou kunnen beweren dat dat noodzakelijk is. Immers hebben we allemaal voedsel nodig, en in het voorbeeld van de appel is het dus nodig de appel voor jezelf op te eisen. We kunnen nu eenmaal niet allemaal dezelfde appel eten!

Dit is in feite een (vereenvoudigd) argument van de filosoof John Locke voor het rechtvaardigen van eigendom. En dit argument heeft nog steeds een grote invloed op onze manier van leven: liberale filosofie en politiek zijn hierop gebaseerd en veel van ons alledaags begrip van bezit is ervan afgeleid. Maar we zijn er nog niet helemaal…

Het volledige argument gaat in vogelvlucht als volgt: in de natuur is alles van iedereen of van niemand, wat op hetzelfde neerkomt. Het enige wat we bezitten is onszelf; we hebben een exclusief recht op onze eigen persoon. Werk of arbeid kunnen we dan zien als een handeling waarin we een object ‘mengen’ met onze arbeid, en dus met onszelf. Wanneer de appel nog in gemeenschappelijk bezit aan de boom hangt, heeft het in feite nog geen nut. We maken de appel pas waardevol wanneer we er arbeid in steken en hem plukken: nu kunnen we hem opeten!

Arbeid creëert volgens Locke dus waarde, en dit scheppen van waarde bepaalt eigendom. In een eerder artikel noemden wij kort de anarchistische overtuiging dat alles van iedereen zou moeten zijn. In dit artikel zullen wij door middel van kritiek op het argument van Locke uitleggen hoe (veel) anarchisten tot dit begrip van eigendom komen. 

Allereerst kunnen we vraagtekens zetten bij het individualisme van Locke. In zijn voorbeeld zien we een individu dat alleen in de wereld staat en handelt. Pas later bespreekt hij de relatie tot anderen. Maar dit is eigenlijk veel te simpel. Wij hebben een heel leven dat de achtergrond vormt van elke handeling die wij verrichten. En een grote hoeveelheid arbeid was nodig om deze achtergrond tot stand te brengen.

Alleen al in onszelf, degene die arbeid verricht, gaat ontzettend veel werk: wij hebben vandaag voedsel gegeten en water gedronken dat door anderen is geproduceerd, onze kleding is door een ander gemaakt, ons huis is door anderen gebouwd, enzovoorts. Ook huishoudelijk werk is nodig om ons gezond te houden, en misschien delen we dit wel met onze partner of andere huisgenoten. Daarnaast zijn we allemaal opgevoed door ouders of verzorgers, die tijd en werk in ons hebben gestoken. Hetzelfde geldt voor onze leraren en andere invloeden van buiten onze familie. Wij zelf zijn dus al een product van ontelbaar veel werk dat verricht wordt door anderen.

Maar de handeling zelf is in Locke zijn voorbeeld ook te individualistisch: één persoon in een zogenaamde ‘natuurstaat’. Dit zal duidelijker worden wanneer we een ander voorbeeld gebruiken, zoals dat van het bouwen van een huis. Eerst moeten architecten en technici een bouwplan maken, dat vervolgens een planning nodig heeft. Het land moet gereed gemaakt worden voor het bouwen. Dan pas begint het ‘echte’ bouwen: metselen en houtwerk, loodgieters en elektriciens, isolatie, enzovoorts. En al deze mensen hebben hun eigen achtergrond, wonen in hun eigen huis, moeten eten en drinken.

Arbeid wordt dus nooit verricht op zichzelf. Elke handeling is in feite een samenwerking, niet alleen met onze direct omgeving, maar indirect met vrijwel de hele wereld, inclusief ons verleden. Als we dramatisch willen zijn kunnen we zeggen dat de hele geschiedenis van de mensheid heeft geleid tot dit ene moment waarop ik een appel pluk, of wanneer een familie in een nieuw huis intrekt. Maar als arbeid waarde bepaalt, wat vervolgens eigendom bepaalt, en alle arbeid samenwerking is, dan kunnen we nooit zeggen dat één enkel product van één iemand is. Samen spelen, samen delen.

Het is belangrijk om op te merken dat een beeld van arbeid dat te individualistisch is ons onbewust kan beïnvloeden. Als eigendom of winst direct gekoppeld is aan werk dat wij zelf verrichten, dan is het verleidelijk om naar een miljardair te kijken en te denken: “Goh, die zal er wel heel hard voor hebben gewerkt”. Onafhankelijk van hoeveel iemand werkt, is het natuurlijk onmogelijk om in je eentje zoveel waarde te produceren. Die waarde wordt eigenlijk gecreëerd door het hele bedrijf, dus door alle werknemers die samenwerken, en die waarde wordt vervolgens geroofd door de rijke top en de aandeelhouders. 

We hebben dus gezien dat arbeid zelf ingewikkelder is dan bij Locke zijn liberale opvatting van eigendom. Maar we kunnen nog een stap verder gaan. Locke zei dat arbeid waarde creëert, en dat dit eigendom bepaalt. Wij kunnen ons afvragen of waarde wel van arbeid komt, en zo ja, of er andere dingen zijn die daar ook invloed op hebben. Veel hedendaagse economen zouden bijvoorbeeld beweren dat de waarde van een product bepaald wordt door de voorkeuren of verlangens van consumenten: als mensen iets willen, dan zullen ze er voor betalen, en des te meer ze het willen, des te meer ze bereid zijn ervoor te geven.

Zo’n begrip van waarde heeft een voordeel tegenover een begrip van waarde gebaseerd op arbeid: niet alles waar je werk in stopt is ook iets waard. Ik kan net zoveel tijd en werk stoppen in het maken van een schilderij als Van Gogh, maar mijn schilderij zal waarschijnlijk nooit evenveel waard worden. Maar dit begrip van waarde komt ook met nadelen. Ten eerste is het vluchtig en tijdelijk. Op verschillende tijden van de dag, of verschillende dagen in een jaar, kan precies hetzelfde product meer of minder gewild zijn. Hierdoor zal de vraag en dus de prijs veranderen, maar betekent dit ook daadwerkelijk dat de waarde van het ding zelf verandert?

Dingen lijken toch een soort eigen waarde te hebben die niet volledig afhankelijk is van de prijs. Dit heeft te maken met een ander probleem, namelijk dat wij toch wel het gevoel hebben dat ons werk verbonden is aan de waarde. Het voorbeeld met Van Gogh geeft aan dat werk niet alles is, maar we kunnen er tegelijkertijd niet omheen: het investeren van veel werk, en dus veel tijd, lijkt iets meer waardevol te maken. Daarnaast is het ook zo dat niet alle vormen van waarde, zoals bijvoorbeeld historische of culturele waarde, uitgedrukt kunnen worden in euro’s (of werkuren).

Wij kunnen dus beter nadenken over waarde in termen van de context, of de betekenis, van een product. De tijd, ruimte, en cultuur waarin een product bestaat hebben invloed op de waarde. Dit slaat op het verlangen naar het product, of de behoefte eraan. Maar ook de arbeid die men ergens in gestoken heeft, de tijd die ze aan en met het product hebben besteed, doet er toe. De geschiedenis van een object is dus net zo goed van belang.

Met behulp van het begrip ‘context’ kunnen we verder begrijpen hoe de waarde van een object afhankelijk is van de arbeid die in andere dingen wordt gestoken. Laten we terugkeren naar het voorbeeld van het huis. Ditzelfde huis is meer waard midden in Parijs dan midden in de Sahara. Niet alleen vereist de bouw van het huis een omvangrijke samenwerking, zoals wij eerder zagen; ook werken ontelbaar veel mensen om het huis heen, en het is deze arbeid die de waarde van het huis verder bepaalt. Het feit dat wij denken dat een huis in Parijs meer waard is zorgt er bovendien voor dat het zo is, of we nu wel of niet het verlangen hebben dat huis te kopen. Als we dus het scheppen van waarde zien als de oorsprong van eigendom, dan zou minstens elke Parijzenaar, en mogelijk zelfs elke wereldburger, het huis deels bezitten.

Wij hebben dan dus op twee niveaus, zowel in de productie van een object als de waardering van het object, laten zien dat de waarde bepaald wordt door samenwerking. Dingen zijn alleen iets waard als een deel van het geheel. Opnieuw kunnen wij ons dus afvragen waarom we ons nog vastklampen aan het individualistische liberale begrip van eigendom. Wij hebben hier twee argumenten die anarchisten gebruiken om te beweren dat wij alles gemeenschappelijk moeten beheren: als arbeid en het scheppen van waarde eigendom bepalen, en dit is altijd gemeenschappelijk, dan is eigendom ook altijd gemeenschappelijk. Alles is van iedereen.

Verder lezen

Two Treatises of Government, Second Treatise, hoofdstuk 5 – John Locke

The Conquest of Bread – Peter Kropotkin (hier gratis te lezen)