Why We Shouldn’t Fear Anarchy

By Michael Grooff

[Nederlands hieronder]

The term ‘anarchy’ is often used to refer to a state of total chaos, usually accompanied by rampant violence. In this case, it is seen as the absence of social cohesion and a destruction of our form of life. In many cases, rioters and harbingers of chaos are quickly labeled as ‘anarchists’, such as after the storming of the Capitol in Washington DC earlier this year. Those terrorists, who back a dictatorial former president, aren’t actually anarchists. 

Anarchists have a bad reputation as violent nihilists. But genuine anarchist ideology is positive. It’s not merely focused on tearing down the State; it also posits its own alternative ways of organising society that are based on mutual aid. But before we can discuss this positive aspect of anarchism, we must first discuss the negative: the State. 

We explained in an earlier article, The False Threat of Animalistic Evil, why the State isn’t justified as a means of protection against animalistic evil: there is simply no such thing as ‘animalistic evil’. We explained that social animals including humans, instead possess an instinct toward mutual aid that is far more dominant than any selfish tendencies that they have. Societies are networks of cooperation, from the simple to the incredibly complex.

We concluded in that article that without the justification of animalistic evil, we should question the legitimacy of the State. But here we want to take that question further: the State has a profound, negative impact on our lives and we should therefore abolish the State. The main purpose of the State is to protect private property and  the rise of the State has historically accompanied the rise of capitalism. This is most obviously the case when a national police force is deployed to combat theft. But alongside the military they are also used to suppress protests, strikes, and insurrection.

This was crucial, for instance, during the process known as ‘Enclosure’ during the 19th century, in which common land was taken on a large scale by new landowners who had a lot of influence in British parliament. These landowners didn’t use the land for their own livelihood, but purely to make a profit. The revolts that arose against this, in which thousands of peasants were killed, could only be squashed by the State.

Robbing thousands of people of their livelihoods had another purpose: the creation of dependent workers who are willing to put up with being exploited for profit in order to survive and feed their families. We find another example of the formation of docile and obedient workers in schools, where children are taught starting at a young age to listen to authority, build discipline by working quietly indoors for long periods of time, and to get used to constant surveillance.

There is a strong connection between the State and capitalism; one cannot exist without the other. An important part of the purpose of the State is to inhibit our instinct for mutual aid. This is clear in the earlier example of enclosure, which took place throughout most of Europe. Our current political and economic system only benefits a few at the top, which means those in power need to create a situation in which the rest of us who are worse off still accept our conditions (rather than riot). Once the State has dismantled (often by force) our mutual aid organisations, we become dependent on the State for ‘charity’. 

States also start wars with other nations, creating more divisions on a global level and causing more unnecessary suffering. Contemporary examples include the perpetual wars in the Middle East. Most of these are directly or indirectly caused by Western powers such as the United States, the United Kingdom, and the EU, and are sold to us as acts of ‘liberation’ or ‘national defence’. In fact, they are invasions that feed the military industrial complex, secure economic resources such as oil, and perpetuate Western domination over the rest of the world. 

Because the State and capitalism, that is our current political and economic systems, suppress our chances at solidarity and equality, anarchists want to get rid of both. Anarchists differ on this point from Marxists or what are usually simply called ‘communists’ (for instance the USSR or China). The State and Capital are so inherently intertwined that we can only escape oppression by abolishing both.

And so the negative aspect of anarchism is a response to the negative circumstances in which we live. But anarchism is mainly positive: anarchists want to build a different form of life that replaces our current way of life. So let’s look at what ‘anarchy’ really entails on a political level.

For the previously mentioned reasons (and more), abolition of the State is one of the fundamental principles of anarchism. Anarchists strive toward a bottom-up organisation of society instead of top-down government. This means first associating with those with whom we directly live and work together as equals; our community or commune. These communes are thus mainly based on location and production.

Without the borders and mandates of the State, these associations of individuals can agree to cooperate temporarily or continually with other communes. Thus larger societies are constructed: federations. Decisions are made through direct democracy, a system in which we ourselves vote on motions and engage in discussions. In so doing we try to approach consensus.

The use of direct democracy ensures that power is never ‘handed over’ by individuals to a sovereign or representative. Thus we always retain our own political power and responsibility. In negotiations between communes, it may be necessary to send a delegate. However, these delegates themselves have no authority to make decisions; they only communicate what the commune has decided. Furthermore, they may be recalled at any time if the commune votes to do so, not just once every four years. 

This bottom-up form of organisation already exists in many parts of our lives. You may recognise it from your football club, your community centre, or your union. Substantial parts of our lives are already more democratic than our political system. In fact, the only part of our lives that is even less democratic than our political system may be our workplace.

Always having to do what you’re told, being under constant surveillance, having to deal with bureaucracy and paperwork that halts any form of progress, being punished for any dissidence or disobedience. This may sound like a dystopian police state, but for many of us it is an accurate description of our workplace.

Anarchists want to abolish not just the State, but also the current economic system: capitalism. One of the main reasons for this is that under capitalism we produce to gain profit rather than to satisfy needs. First of all, this is incredibly inefficient. We throw away about 30-50% of our food, at home and even more in shops and restaurants.

The inefficiency of our production is also devastating to our planet. To return to the example of food: food waste accounts for about 8% of greenhouse gas emissions. On top of this, we also waste large amounts of land, water, labour, and other resources to produce food that is tossed out. If the production of food were organised more locally, and if it were based on needs rather than profit, we could prevent a lot of this waste.

Production for profit means that we wastefully speculate on demand, but it entails many more problems. For instance, maximising profits will not always concur with the satisfaction of all needs for a product. In other words, it may be more profitable to produce  less of something that people need in order to drive prices up. This leads to life-threatening situations when the products in question are food, drinking water, or medication.

Anarchists want to establish an economic system in which we don’t compete with each other but instead work together to satisfy all our needs. In this system, we would share all the means of production, such as land, factories, offices, and so on, as well as everything that is produced, such as food, clothing, vehicles, etcetera. All belongs to all, or all belongs to none, which amounts to the same. We will explain in a future article how anarchists arrive at this understanding of property.

Anarchists want to solve or avoid altogether a number of problems that are created by capitalism. The form of life that is proposed by anarchists is more efficient, fairer, and better for our environment. We could feed and house everyone by sharing our resources fairly. An increase of efficiency would help us further combat unnecessary poverty. We would be able to work far fewer than 40 hours per week, freeing up more time to spend with family and friends, or on hobbies. It could even decrease our alienation from work and each other, thus leading to an even more fun and fulfilling life; a topic for another article. 

Further reading

Capital, chapter 27 – Karl Marx (access it for free here)

Caliban and the Witch – Silvia Federici

Bullshit Jobs – David Graeber (access it for free here)

The Conquest of Bread – Peter Kropotkin (access it for free here)

---

Anarchie is Zo Eng Nog Niet

(Vertaling door Michael Grooff)

Het woord ‘anarchie’ wordt meestal gebruikt om te verwijzen naar een staat van totale chaos, vaak gepaard met vernietiging. Het wordt dan gezien als een afwezigheid van sociale samenhang en de afbraak van onze vorm van leven. Relschoppers en andere veroorzakers van chaos en geweld worden vaak al snel bestempeld als ‘anarchisten’, bijvoorbeeld na de bestorming van het Capitool in Washington eerder dit jaar. Deze terroristen, die een dictatoriale voormalig president steunen, zijn geen anarchisten. 

Anarchisten hebben een slecht imago als gewelddadige nihilisten. Maar de daadwerkelijke anarchistische ideologie is positief. Het is niet alleen gericht op het afbreken van de Staat, maar het wil ook zelf iets neerzetten gebaseerd op wederzijdse hulp. Maar voordat we het positieve element van anarchisme kunnen bespreken, moeten we eerst kijken naar het negatieve: de Staat.

In een eerder artikel, De Bedrieglijke Dreiging van het Dierlijk Kwaad, hebben we uitgelegd waarom de Staat niet gerechtvaardigd is als een middel om ons te beschermen van dierlijk kwaad: er is helemaal niet zoiets als ‘dierlijk kwaad’. In plaats daarvan hebben sociale dieren, waaronder mensen, een instinct jegens wederzijdse hulp dat veel dominanter is dan enige egoïstische neigingen. Samenlevingen zijn vanuit dit perspectief netwerken van samenwerking, van simpel tot ongelooflijk ingewikkeld. 

In dat artikel concludeerden we dat wij de legitimiteit van de Staat moeten bevragen als deze niet gerechtvaardigd wordt door dierlijk kwaad. Maar hier gaan we nog een stap verder: de Staat heeft een diepe negatieve invloed op onze levens en om deze reden moeten we de Staat afschaffen. Het voornaamste doel van de Staat is het beschermen van privaat eigendom. Historisch gezien vergezelt de opkomst van het kapitalisme de opkomst van de Staat. Zo wordt de nationale politie ingezet om diefstal bestrijden. Maar samen met het leger wordt ze ook gebruikt om protest, stakingen, en oproer neer te slaan. 

Dit was bijvoorbeeld belangrijk tijdens het proces van Enclosure in de 19de eeuw, waarin gemeenschappelijk land grootschalig geroofd werd door de nieuwe landbezitters die invloed hadden op het Britse parlement. Deze landbezitters gebruikten het land niet voor hun eigen levensonderhoud, maar puur om winst te maken. De opstanden die hiertegen ontstonden, waarbij duizenden boeren werden gedood, konden alleen neergeslagen worden door de Staat. 

De roof van het levensonderhoud van duizenden mensen had ook een ander doel: het creëren van afhankelijke arbeiders die bereid zijn het merendeel van hun leven te werken voor de winst van anderen. Een ander voorbeeld van het vormen van volgzame arbeiders vinden we op school, waar kinderen van jongs af aan leren te luisteren naar autoriteit, discipline bouwen door lange periodes binnen stil te werken, en wennen aan constante toezicht. 

Er is een sterk verband tussen de Staat en het kapitalisme; de één kan niet zonder de ander bestaan. Maar een belangrijk deel van de taak van de Staat in dit alles is het verhinderen van ons instinct tot wederzijdse hulp. We zien dit in het eerdere voorbeeld van het roven van gemeenschappelijk land (wat in heel Europa heeft plaatsgevonden). Alleen de rijksten aan de top van de samenleving hebben baat bij ons huidige politieke en economische systeem. Zij moeten dus een toestand scheppen waarin de rest van het volk dit systeem accepteert, ook al zijn we slechter af. Wanneer de Staat onze organisaties van wederzijdse hulp (meestal gewelddadig) heeft ontmanteld, worden wij afhankelijk van de Staat voor ‘liefdadigheid’.

Staten beginnen ook oorlogen met andere naties, waarbij ze ongelijkheden vergroten op wereldwijde schaal en nog meer onnodig leed veroorzaken. Hedendaagse voorbeelden zijn bijvoorbeeld de schijnbaar eeuwige oorlogen in het Midden Oosten. De meeste van deze oorlogen worden direct of indirect veroorzaakt door Westerse grootmachten waaronder de Verenigde Staten, het Verenigd Koninkrijk, en de EU. Ze worden aan ons verkocht als bevrijding of zaken van onze eigen nationale veiligheid. In feite zijn het invasies die het militair industrieel complex voeden, grondstoffen zoals olie veiligstellen, en de Westerse dominantie over de rest van de wereld laat voortduren.

Omdat de Staat en het kapitalisme, oftewel onze politieke en economische systemen, onze kansen op samenwerking en gelijkheid onderdrukken, willen anarchisten van ze af. Hierin verschilt het anarchisme van het Marxisme en wat vaak simpelweg als ‘communisme’ wordt bestempeld (bijv. de USSR of China): Staat en Kapitaal zijn zo met elkaar verbonden dat we alleen de onderdrukking kunnen ontsnappen door beide af te schaffen. 

Het negatieve deel van anarchisme is dus een antwoord op de negatieve omstandigheden waarin wij leven. Maar anarchisme is voornamelijk positief: anarchisten willen een andere vorm van leven neerzetten in plaats van onze huidige manier van leven. Laten wij nu dus kijken wat ‘anarchie’ inhoudt in het politieke leven.

Om de eerder genoemde redenen (en meer) is het afschaffen van de Staat één van de grondslagen van het anarchisme. In plaats van top-down regering streven anarchisten naar een bottom-up organisatie van onze samenleving. Dit betekent dat wij allereerst samenwonen en -werken met de mensen om ons heen; onze gemeenschap of commune. Deze communes zijn dus grotendeels gebaseerd op locatie en productie. 

Zonder de grenzen van de Staat kunnen deze verenigingen van individuen afspreken om tijdelijk of langdurig samen te werken met andere verenigingen. Op deze manier kunnen grotere gemeenschappen, ook wel ‘federaties’ genoemd, opgebouwd worden. Besluiten worden gemaakt middels directe democratie, een systeem waarin wij zelf het gesprek aangaan en stemmen op moties. Hierbij proberen we dan zo dicht mogelijk bij overeenstemming te komen.

Het gebruik van directe democratie zorgt er voor dat macht nooit wordt ‘overgedragen’ door individuen aan een soeverein of volksvertegenwoordiger. Zo behouden wij dus altijd onze eigen politieke macht en verantwoordelijkheid. Voor overleg tussen communes is het misschien nodig om een afgevaardigde te sturen. Maar deze afgevaardigden hebben zelf geen autoriteit om beslissingen te maken; ze geven alleen door wat door de commune zelf is besloten. Daarnaast zijn ze direct terug te roepen wanneer de commune dit besluit, niet slechts één keer in de vier jaar.

Deze bottom-up vorm van organisatie bestaat al in veel delen van onze levens. Misschien herken je het van je voetbalclub, het buurthuis, of je vakbond. Grote delen van ons leven zijn eigenlijk al meer democratisch dan ons politieke systeem. Het enige deel van ons leven dat mogelijk minder democratisch is, is onze werkvloer.

Altijd moeten doen wat ons verteld wordt, in de gaten worden gehouden, bureaucratie en papierwerk dat enige vooruitgang zo goed als een halt toe roept, meningsverschillen en ongehoorzaamheid worden bestraft. Het klinkt misschien als een dystopische politiestaat, maar voor velen van ons is het een nauwkeurige beschrijving van ons werk. 

Anarchisten willen naast de Staat ook af van het huidige economische systeem, kapitalisme. Één van de belangrijkste redenen hiervoor is dat wij in dit systeem produceren voor winst in plaats van voor behoeften. Dit is allereerst enorm inefficiënt. Zo gooien wij in Nederland bijvoorbeeld zo’n 30-50% van ons voedsel weg, thuis maar vooral ook in winkels en restaurants. 

De inefficiëntie van onze productie is ook ontzettend slecht voor onze planeet. Om terug te gaan naar het voorbeeld van voedsel: weggegooid voedsel telt voor zo’n 8% van de uitstoot van broeikasgassen. Hier worden dan ook grond, water, arbeid, en andere middelen aan verspild. Als voedselproductie meer lokaal wordt georganiseerd en gebaseerd op behoeften in plaats van winst, dan kan een groot deel van deze verspilling voorkomen worden.

Produceren voor winst betekent verkwistend speculeren op vraag, maar het brengt nog veel meer problemen met zich mee. Een ander probleem is dat het maximaliseren van winst niet altijd overeenkomt met het volledig voorzien van de behoeften naar een product. Het is soms dus meer winstgevend om te weinig van iets te produceren om zo prijzen omhoog te drijven. Dit is levensgevaarlijk wanneer we het hebben over de productie van voedsel, drinkwater, of medicijnen.

Anarchisten willen de economie zo inrichten dat wij geen competitie aangaan, maar juist samenwerken om onszelf in al onze behoeften te voorzien. Hierbij delen we alle middelen die wij nodig hebben om te produceren, zoals bijvoorbeeld land, fabrieken, kantoren, en alles wat geproduceerd wordt, zoals voedsel, kleding, voertuigen, enzovoorts. Alles is dus van iedereen, of alles is van niemand; het komt vrijwel op hetzelfde neer. Wij zullen in een ander artikel verder uitleggen hoe anarchisten tot dit begrip van eigendom komen.

Op deze manier willen anarchisten een heel aantal problemen van het kapitalisme oplossen of omzeilen: het is efficiënter, eerlijker, en beter voor de natuur. Door onze levensmiddelen te delen zouden we iedereen voedsel en een dak boven het hoofd kunnen geven. Het opschroeven van efficiëntie helpt ons om onnodige armoede verder aan te pakken. We zouden veel minder dan 40 uren per week kunnen werken, waardoor we meer tijd over zouden hebben voor familie, vrienden, en onszelf. Het kan ook onze vervreemding van ons werk en elkaar verminderen, en dus leiden tot een leuker, meer vervullend leven; een onderwerp voor een aanstaand artikel.

Verder lezen

Het Kapitaal, hoofdstuk 27 – Karl Marx (hier gratis te lezen)

Caliban and the Witch – Silvia Federici

Bullshit Jobs – David Graeber (hier gratis te lezen)

The Conquest of Bread – Peter Kropotkin (hier gratis te lezen)