Between Toothbrushes and Ferraris: Property and Scarcity

By Michael Grooff

[Nederlands hieronder]

What’s the difference between a toothbrush and a Ferrari? It may sound like the start of a bad joke, but this is the very philosophical question that we’ll be addressing in this article. In a previous article, we discussed a few philosophical arguments in favour of the anarchist conception of common property. But the philosophical, possibly abstract, idea that ‘all should belong to all’ naturally raises a number of practical questions. In this article, we will discuss two of these questions, both of which are related to the topic of scarcity.

For our purposes, we can define scarcity as the fact that some resources or goods are finite, meaning that the supply of a scarce good necessarily falls below the need for this good. A clear example of this is a famine: a failed harvest, for instance after a drought or a plague, can lead to a shortage of food; not everyone can be fed sufficiently. 

The first practical problem that an anarchistic, communal concept of property faces is the fact that there are many things that we (rightly) would not want to share. Think of your coat, for example, or your toothbrush. If it belonged to everyone, would that mean that everyone would have a right to come into your house and use it to brush their teeth? Our house might also be something that we don’t want to share with everyone. If our house were common property, would that mean that everyone had an equal right to our home? We wouldn’t want anyone to be able to remove us from our homes only to move in themselves. These appear to be reasonable objections.

When we’re talking about things that we don’t easily share, we’re generally talking about those everyday things that everyone needs. Our goal should therefore be to provide everyone with those things. The problem isn’t so much the fact that we want to have our ‘own’ stuff for reasons of privacy, hygiene, or ease, but the fact that not everyone has access to their own stuff. 

For this reason, some will make a distinction between private property (land, offices, factories, resources, and so on) and personal property (your toothbrush, clothes, fine china, and so on). Private property is, then, everything that we need for production, whereas personal property is everything that we ourselves consume. However, what we consume is also the result of our common production. And consumption in its turn becomes a part of production. After all, we need to eat in order to produce. 

This distinction is therefore artificial. It is also unnecessary. We can simultaneously accept that everything is actually common property and that for some things it is better if they are possessed by single individuals or families. But this is only true on the condition that we are able to provide these things for everyone.

When we look at those everyday objects that we’d rather not share with everyone, we quickly realise that we have plenty of them, or could make plenty of them, in order to provide them for everyone. For instance, we already have more empty houses than homeless people. In 2020, the Netherlands counted some 90.000 empty homes, 32.000 of which had been vacant for more than a year. There were around 36.000 homeless people in the Netherlands in that same year. 

We have already discussed the incredible amount of food waste in an earlier article. The same principle applies: we produce plenty to provide everyone with sufficient food. We won’t have to give up our peanut butter sandwich to our neighbour. In short, when we’re talking about the things we need in everyday life, we’re basically already living in what’s called a post-scarcity society: we produce enough to satisfy all needs, or we could easily do so.

If everyone has access to the necessities for a good life, then common property doesn’t mean that you always have to share literally everything with your neighbour. Let’s be honest,  you don’t want to share your toothbrush with your neighbour, but your neighbour doesn’t want to share it with you either. Rather, we should be focusing on producing two toothbrushes. 

But what about those things that are actually scarce, those things that are limited in supply? Not everyone can have a Ferrari in their garage, for instance. It wouldn’t be realistic or desirable to produce 8.5 billion of those. Or what about an artwork such as the Mona Lisa? There is only one of those, and no matter how good your reproduction may be, it will never be the same as the original.

It is first of all important to note that we are now talking about things that aren’t desired by everyone. Beyond the basic necessities for life (food, water, hygiene, and so on) we all have different tastes and needs, and these are satisfied in a variety of different ways. Not everyone wants a Ferrari, and similarly not everyone needs a violin to play.

For some things, such as violins, it may still be practical to produce one for each person who desires to have one. This certainly lies within the realm of possibilities for our society. In other words, although we likely wouldn’t be able to build 8.5 billion violins, they’re probably not scarce in the sense that the need for violins likely won’t exceed the supply.

But Ferraris are a more difficult case: these are truly scarce. But, if anything, this should be an argument in favour of common property. Right now, only a few people have access to Ferraris (or any other sports car of your choice), and the rest are out of luck. But if today not everyone can afford or realistically own a Ferrari, and therefore not everyone can enjoy a drive in a beautiful sports car, wouldn’t it then be more fair to organise our society in such a way that everyone could make use of it?

Common property actually makes more sense for those things that are scarce. In the example of the sports car, we can imagine these cars being available at a common garage, or perhaps at a race track. When a single person owns a sports car today, they can’t use the car all day anyway; it’s mostly collecting dust in the garage. Instead, all hobbyists would be able to make use of our sports cars.

The example of the Mona Lisa is even clearer: she already hangs in a museum. Everyone can admire her there, assuming the entrance is free for all visitors. And the same thing applies today to libraries. On the one hand, we can’t imagine anyone spending all their time staring at the Mona Lisa, just as we can’t read thousands of books all at once. On the other hand, we can’t all have thousands of books in each of our houses, and the Mona Lisa is unique. The best solution is therefore to share these things, to make them publicly available. The same principle can then be applied to tons of other things: from sailboats to printing presses, from sports fields to nature reserves. 

A reasonable objection to sharing our possessions is that we’re oftentimes afraid that others will abuse or even break our stuff, and that we would therefore lose them. But this objection becomes redundant in an anarchist society. The relationship between consumer and product ceases to be one-on-one. The reason why I don’t want to lend my car out may be because I need it, or because I can’t afford a new car if someone breaks it. But in the case of common property, I, too, have access to alternative cars. We don’t lose our only access to transportation.

In conclusion, we can divide products into two groups: things that we each need in everyday life, and things that we only need according to individual needs or tastes, or that we only need on occasion. We have seen that these groups correspond to the division between those things that are post-scarcity, and those that are actually scarce and will likely always remain that way.

This means first of all that we don’t have to share those things that we only want to use ourselves, such as our toothbrushes. Secondly, this means that those things that are actually scarce are precisely the things that we should be sharing, so that everyone may have equal access to them. Both cases turn out not to be a problem for an anarchist concept of common property. In fact, we would be better equipped to deal with the discussed problems if we were to switch to an anarchist way of life.

Further Reading

The Conquest of Bread, Chapter 4 – Peter Kropotkin (access it for free here)

---

Tussen Tandenborstels en Ferrari’s: Eigendom en Schaarste

Vertaald door Michael Grooff

Wat is het verschil tussen een tandenborstel en een Ferrari? Dit klinkt misschien als het begin van een slechte grap, maar het is de zeer filosofische vraag die wij in dit artikel gaan beantwoorden. In een eerder artikel hebben we een aantal filosofische argumenten voor het anarchistische begrip van bezit als een gemeenschappelijke zaak besproken. Maar het filosofische, mogelijk abstracte idee dat alles van iedereen zou moeten zijn, brengt natuurlijk heel praktische vragen met zich mee. In dit artikel zullen we twee van deze praktische problemen bespreken die beide op hun eigen manier met schaarste te maken hebben.

Voor onze doeleinden kunnen we schaarste definiëren als het feit dat er van sommige grondstoffen of goederen een eindige hoeveelheid bestaat, waardoor het aanbod van een goed noodzakelijkerwijs onder de behoefte naar dit goed ligt. Een duidelijk voorbeeld hiervan is een hongersnood: na bijvoorbeeld een droogte of een plaag kan een oogst tegenvallen, waardoor er te weinig eten is om een bevolking te voeden.

Het eerste praktische probleem waar een anarchistisch, gemeenschappelijk begrip van bezit tegenaan loopt is het feit dat er veel dingen zijn die wij (terecht) niet zouden willen delen. Denk bijvoorbeeld aan je jas, of je tandenborstel. Als deze van iedereen is, betekent dat dan dat iedereen het recht heeft je huis in te komen om hun tanden te poetsen? Ook ons huis zelf willen we niet volledig delen. Als ons huis algemeen eigendom is, heeft iedereen dan recht op ons huis? Maar we willen niet dat iedereen zomaar ons het huis uit kan zetten om er vervolgens zelf in te trekken. Dit zijn op zich redelijke bezwaren. 

Wanneer we het hebben over dingen die wij niet gemakkelijk delen, dan hebben we het over alledaagse voorwerpen of dingen die iedereen nodig heeft. Ons doel zou dus moeten zijn om iedereen van deze dingen te voorzien. Het probleem ligt niet zozeer in het feit dat wij om redenen van privacy, hygiëne, of gemak onze ‘eigen’ spullen willen hebben, maar in het feit dat niet iedereen toegang heeft tot hun eigen spullen. 

Sommigen maken daarom ook een onderscheid tussen privaat eigendom (land, kantoren, fabrieken, grondstoffen, enzovoorts) en privé eigendom (je tandenborstel, kleding, je servies, enzovoorts). Privaat eigendom is dan alles dat we nodig hebben voor productie, en privé eigendom is alles dat wij consumeren. Maar wat wij consumeren is natuurlijk het resultaat van gemeenschappelijke productie. En consumptie maakt ook weer deel uit van productie: wij moeten immers eten om te kunnen produceren. 

Dit onderscheid in eigendom is dus kunstmatig, maar het is ook onnodig. We kunnen tegelijkertijd accepteren dat alles daadwerkelijk gemeenschappelijk eigendom is en dat sommige dingen beter door enkele personen of gezinnen in bezit kunnen zijn. Een voorwaarde hiervoor is dan dus wel dat wij iedereen van deze dingen kunnen voorzien.

Als we kijken naar de alledaagse dingen die wij het liefst niet met iedereen delen, dan zien wij snel dat wij van deze dingen in principe genoeg hebben, of kunnen maken, om iedereen van ze te voorzien. Wij hebben bijvoorbeeld al meer leegstaande huizen dan dak- en thuislozen. In 2020 stonden er in Nederland zo’n 90.000 huizen leeg, waarvan 32.000 meer dan een jaar. Daarnaast staan vele kantoorpanden en andere gebouwen leeg of worden ze amper gebruikt. In datzelfde jaar leefden er ongeveer 36.000 daklozen in Nederland. 

In een eerder artikel hebben wij de hoeveelheid voedselverspilling in de wereld al kort besproken. Hier geldt hetzelfde: we produceren meer dan genoeg om iedereen van voedsel te voorzien. Je hoeft dus niet bang te zijn dat je je broodje pindakaas aan de buurman moet afstaan. Kortom, wanneer het gaat om de dingen die wij in het alledaagse leven nodig hebben, dan leven wij in feite al in een samenleving na schaarste: wij produceren genoeg voor de behoeften van iedereen, of zouden dit makkelijk kunnen doen.

Als iedereen toegang heeft tot de benodigdheden voor een goed bestaan betekent gemeenschappelijk eigendom dus niet dat je altijd letterlijk alles moet delen met je buurman. Laten we eerlijk zijn: jij wilt je tandenborstel niet delen met je buurman, maar je buurman ook echt niet met jou. We kunnen ons dus beter richten op het produceren van twee tandenborstels.

Maar hoe zit het met dingen die wel echt schaars zijn, met de dingen waarvan we een beperkte hoeveelheid hebben? Zo kan bijvoorbeeld niet iedereen een Ferrari voor z’n deur hebben. Het zou niet realistisch of wenselijk zijn om daar 8,5 miljard van te produceren. Of hoe zit het bijvoorbeeld met een kunstwerk als de Mona Lisa? Daar is er maar één van, en een reproductie, hoe goed deze ook is, zal nooit hetzelfde zijn als het origineel. 

Ten eerste is het belangrijk om op te merken dat dit gauw dingen zijn waar niet iedereen naar verlangt. Voorbij de basisbehoeften van de mens (voedsel, water, hygiëne, enzovoorts) hebben we allemaal andere smaken en behoeftes, en die worden op verschillende manieren verzadigd. Niet iedereen wil een Ferrari, net zoals niet iedereen een viool wil hebben om op te spelen. 

Voor sommige dingen, zoals violen, is het nog steeds praktisch om er een te maken of beschikbaar te stellen voor iedereen die er een wil hebben. Dit ligt zeker binnen de mogelijkheden van onze samenleving. In andere woorden, hoewel we geen waarschijnlijk geen 8,5 miljard violen kunnen bouwen, zijn ze niet schaars in de zin dat de behoefte ernaar gelijk zou kunnen zijn aan het aanbod. 

Maar Ferrari’s zijn een moeilijker geval: deze zijn waarschijnlijk echt schaars. Maar dit is juist een argument voor waarom we ze zouden moeten delen. In plaats daarvan hebben nu slechts een paar mensen er toegang toe, en de rest heeft pech. Maar als nu niet iedereen een Ferrari kan betalen of bezitten, en dus niet iedereen kan genieten van een rit in een mooie sportwagen, zou het dan niet eerlijker zijn als we onze samenleving zo organiseren dat iedereen er gebruik van kan maken?

Gemeenschappelijk eigendom is juist logisch voor dingen die schaars zijn. In het voorbeeld van de sportauto kunnen we ons voorstellen dat sportauto’s beschikbaar zijn bij een algemene garage, of bij een circuit. Wanneer één iemand vandaag de dag een sportauto bezit, kan deze persoon de auto toch niet de hele dag gebruiken; hij staat voornamelijk in de garage. In plaats daarvan zouden alle hobbyisten de mogelijkheid hebben gebruik te maken van onze sportauto’s. 

Het geval van de Mona Lisa is nog duidelijker: zij hangt al in een museum. Hier kan iedereen haar bekijken, indien de toegang gratis is voor alle bezoekers. En hetzelfde principe zien we vandaag de dag ook al in onze bibliotheken. Aan de ene kant kan niemand de hele dag lang naar de Mona Lisa staren, of duizenden boeken tegelijk lezen. Aan de andere kant is de Mona Lisa uniek en kan niet iedereen duizenden boeken in huis hebben. De beste optie is dus om deze dingen te delen, om ze openbaar toegankelijk te maken. Hetzelfde principe geldt dan voor tal van andere dingen: van zeilboten tot drukpersen, van sportvelden tot natuurgebieden.

Een redelijk bezwaar tegen het delen van ons bezit is dat we vaak bang zijn dat anderen onze spullen mishandelen of zelfs breken en dat we ze hierdoor kwijtraken. Maar dit bezwaar is niet meer nodig in een anarchistische samenleving. De relatie tussen consument en product is niet meer één op één: de reden dat ik mijn auto nu niet wil uitlenen is misschien omdat ik hem nodig heb, of omdat ik geen andere auto kan betalen als iemand hem kapot maakt. Maar in het geval van gemeenschappelijk eigendom heb ik zelf ook toegang tot andere auto’s. Ik verlies dus niet mijn enige mogelijkheid tot vervoer.

Wij kunnen producten dus opdelen in twee groepen: dat wat ieder van ons in het alledaagse leven nodig heeft, en dat wat wij enkel naar smaak behoeven of wat we maar af en toe nodig hebben. We hebben gezien dat deze groepen overeenkomen met de tweedeling van dingen waarbij wij na schaarste leven, en dingen die daadwerkelijk schaars zijn en dat waarschijnlijk altijd zullen blijven. 

Dit betekent ten eerste dat wij datgene dat wij niet willen delen met anderen, zoals onze tandenborstels, ook niet hoeven te delen. Ten tweede zijn schaarse dingen juist de dingen die wij zouden moeten delen zodat iedereen er toegang toe heeft. Beide gevallen vormen geen probleem voor anarchistisch, gemeenschappelijk eigendom; sterker nog, wij zouden beter met de besproken problemen om kunnen gaan wanneer wij over zijn gestapt op een anarchistische manier van leven.

Verder Lezen

The Conquest of Bread, Hoofdstuk 4 – Peter Kropotkin (hier gratis te lezen)