By Jason Day
[Nederlands hieronder]
It is not a coincidence that the borders between forests and factories are disappearing at the same time that the borders between nations are being fortified. It is not a coincidence that both global temperatures and white supremacy are on the rise. It is not a coincidence that we are debating the legal rights of nature and of people who are transgender, and that it is as common for a species to be wiped out as it is for a Black person to be murdered by police.
Each of these issues is connected by a common thread: social, political and economic hierarchies. This common thread is wrapped around the neck of nature and, not being apart from nature, humanity stands at the brink of annihilation.
But let’s take a step back. After all, it is easier for most people to imagine colonizing Mars after we destroy the planet than it is for them to imagine changing the way that we live on Earth.
What is a hierarchy? This refers to any structure or system in which there is an asymmetrical relationship of power. By virtue of the authority that some individuals have, meaning the exclusive right to dictate and control the actions of others, they enjoy privileges that are unavailable to all individuals who are below their rank or status. Yet (and here lies the irony) those who are higher up in the hierarchy depend on those who are lower in the hierarchy for their authority and privilege.
A politician depends on the support of voters to be elected to office. Once elected, they have the authority to pass laws that dictate the lives of those who voted for them, and even those who did not, on the penalty of legal action, police violence and imprisonment.
A capitalist depends for their profits on the labour of workers. Because they control the means of production, the capitalist has the authority to regulate their activities in the workplace on the penalty of being disciplined or fired.
Humans depend on the resources of nature in order to manufacture their technologies. They then use those technologies to destroy nature in order to make way for the further expansion of manufacturing.
The two hierarchies that are most detrimental to both humanity and nature are the State and capitalism, and the two exist symbiotically. Capitalism cannot exist without the State apparatus of laws, police and prisons to protect private property and wealth inequality. The State draws its economic power to maintain inequality in political power from its protection of capitalism.
For example, if you try to stop a rainforest from being cut down by a logging company or try to save suffering animals from a mass-production farm, the police will arrest you for trespassing on or stealing private property. In return, capitalists give contributions to political campaigns.
Now, in the same way that workers are essentially seen by capitalists as “human resources” in the production process, nature is seen simply as a bare resource to be exploited for short term gain rather than as a complex system of living beings and the environment.
But it is not the shareholders and CEOs who cut down forests to clear the way for more farmland, or that slaughter animals by the millions, or that ravage the earth for fossil fuels. It is the workers who are exploited for their labour. They are forced to do so in order to survive.
The exploitation of natural resources is thus achieved by the exploitation of workers. But most people are also cut off from the part that they play in exploiting the environment as consumers.
Most of us are not involved in the processes by which, for example, our food is produced. We do not see the labour that was exploited to produce it or the effects of mass production on the environment.
Everyone knows or can easily know that animals are pumped full of hormones that deform their bodies and live their entire lives squeezed into overcrowded cages before being slaughtered. But most people are not involved in the production process that brings meat to their plate. Since they are not confronted with this process every day, most people do not think about it and so have little motivation to change it.
When most people dispose of their waste, they do not see the landfills of garbage that spew greenhouse gases into the atmosphere and the endless streams of plastic that clog the oceans.
Capitalism is a system of overproduction and waste. Capitalism runs on the idea of endless production and consumption. But this is at odds with the bare fact that natural resources are finite.
Capitalism also creates massive inequality. In Europe alone, 88 million tons of food is wasted a year to the cost of an estimated €143 billion. 28 percent of the world’s agricultural area is used annually to produce food that is lost or wasted, and food waste alone accounts for 6% of global greenhouse gas emissions.
And yet in Sub-Saharan Africa, 41% of the population lives on less than €1.59 a day. The richest countries consume the most natural resources, produce the most pollution, and exploit poorer nations for their resources.
The poorest nations bear the brunt of the environmental crisis as corporations move their factories to countries with low minimum wages and weak environmental laws in order to exploit desperate workers and pump pollutants into their communities. What’s more, the poorest countries are hardest hit by the rise in extreme weather and droughts.
Governments may fine corporations for doing this or tax their carbon emissions, but the financial benefit for corporations to continue exploiting and polluting always outweighs the comparatively miniscule fines and taxes for doing so. Governments are too dependent on the largest polluters to fine them into bankruptcy, just as some banks are “too big to fail”.
The problem is not that governments, corporations and private citizens are not doing enough to stop climate change. The problem is that there are governments, corporations and citizens at all.
This may seem like an extreme position to take. We may be conservative and make slow, small repairs to the common thread of social, political and economic hierarchies: we may switch to a thread made of more eco-friendly fibres.
This can improve our lives for the time being and loosen the knot around the neck of nature a little, but only so that we might be able to hang in there a little bit longer. The problem will not be solved but only drawn out.
To stop using plastic straws is as useful as trying to suck up an oil spill with a plastic straw. To pressure corporations into producing ‘greener’ products is as helpful as asking an arsonist to light smaller fires.
A corporation should not be praised for producing greener products. They still overproduce while exploiting workers and the environment to do so. Likewise, governments should not be praised for passing environmental regulations. They still encourage the overproduction and exploitation committed by the corporations that they protect.
What about governments giving legal rights to natural entities like rivers and mountains? Giving nature legal rights might be better if that meant that it would not be abused without measure. But human rights have not stopped States from brutalising and imprisoning citizens, waging wars, and abusing refugees. Human rights have not stopped corporations from pricing medicine out of the reach of the sick, giving people diseases by polluting their environment and so on. Nor have animal rights stopped the cruelty of mass production farming, a practice that will almost certainly cause another pandemic.
In any case, giving legal rights to nature is problematic for the very same reason that legal animal rights are problematic. When given rights by the State, nature is subjected to the authority of the State. This maintains a hierarchy between humanity and nature, and hierarchy entails the power of humans to control and decide the fate of nature. We have explained in an earlier article why this hierarchy is unjustifiable and dangerous.
We should not expect the State to solve the environmental crisis. Why? The State is symbiotic with capitalism and so will inevitably rule that the production of goods is more important than the preservation of nature.
Taking the immediate measures that are necessary to address the environmental crisis therefore requires radical political change: abolishing the hierarchies of the State and capitalism that have together manufactured this crisis. It also requires abolishing the hierarchy between humanity and nature.
Further Reading
The Ecology of Freedom – Murray Bookchin
Post-Scarcity Anarchism – Murray Bookchin
De Milieucrisis is een Politieke Crisis
Vertaald door Michael Grooff
Het is geen toeval dat de grenzen tussen bossen en fabrieken verdwijnen terwijl de grenzen tussen naties versterkt worden. Het is geen toeval dat temperaturen en witte suprematie beide stijgen. Het is geen toeval dat we de rechten van de natuur betwisten terwijl we ook de rechten van transgender mensen bespreken. En het is geen toeval dat het net zo gewoon is geworden voor een diersoort om uit te sterven, als voor een zwart persoon om vermoord te worden door politie.
Elk van deze zaken is verbonden door een rode draad: sociale, politieke, en economische hiërarchieën. Deze rode draad wordt om de nek van de natuur gewikkeld, en de mens, die niet los kan staan van de natuur, staat op de rand van een catastrofe.
Maar laten we een stap terug nemen. Het is immers voor de meesten makkelijker om zich voor te stellen dat we Mars koloniseren na de vernietiging van onze planeet dan om zich voor te stellen dat we onze manier van leven op Aarde veranderen.
Wat is een hiërarchie? Dit slaat op elke structuur of elk systeem waarin er een asymmetrische machtsrelatie is. Op grond van de autoriteit die ze hebben, het exclusieve recht om de handelingen van anderen te bepalen en beheersen, genieten ze privileges die onbeschikbaar zijn voor alle mensen ‘onder’ hen. Maar zij die aan de kop van een hiërarchie staan, zijn voor hun autoriteit en privilege ironisch genoeg afhankelijk van iedereen onder ze.
Politici zijn afhankelijk van de steun van stemmers om verkozen te worden.
Wanneer ze eenmaal verkozen zijn hebben ze de autoriteit om op straffe van juridische acties, politiegeweld, en gevangenschap wetten aan te nemen die de levens bepalen van zowel hun aanhangers als zij die niet op ze gestemd hebben.
Kapitalisten zijn voor hun winst afhankelijk van het werk van arbeiders. Omdat zij alle productiemiddelen bezitten, hebben ze de autoriteit om op straffe van disciplinering of ontslag de handelingen van hun werknemers tot in detail te reguleren.
Mensen zijn voor het produceren van hun technologieën afhankelijk van de natuur. Zij gebruiken vervolgens die technologieën om de natuur te verwoesten, om zo hun productie verder uit te kunnen breiden.
De twee hiërarchieën die het meest schadelijk zijn voor zowel de mens als de natuur zijn de Staat en het kapitalisme, die een symbiotisch bestaan leiden. Kapitalisme kan niet bestaan zonder middelen van de Staat, zoals wetten, politie, en gevangenissen, die nodig zijn om privaat eigendom en inkomensongelijkheid te beschermen. De Staat haalt zijn economische macht uit deze bescherming van het kapitalisme.
Wanneer jij bijvoorbeeld probeert een regenwoud te beschermen van een houthakkersbedrijf of je probeert lijdende dieren te redden uit een megastal, dan zal de politie je al snel aanhouden voor inbraak of diefstal. Kapitalisten geven in ruil hiervoor geld aan politieke campagnes.
Net als dat arbeiders door kapitalisten gezien worden als “human resources” in het productieproces, wordt de natuur gezien als niets meer dan een verzameling grondstoffen om gebruik van te maken, in plaats van een complex systeem van levende wezens en hun omgeving.
Maar het zijn niet de aandeelhouders en CEO’s die de bossen kappen voor landbouwgrond, of miljoenen dieren slachten, of de planeet verwoesten voor fossiele brandstoffen. Het zijn de arbeiders die uitgebuit worden voor hun werk. Zij worden hiertoe gedwongen om te kunnen overleven.
De uitbuiting van de natuur wordt dus bereikt middels de uitbuiting van de arbeider. Maar de meeste mensen zijn zich in deze uitbuiting van de natuur ook niet bewust van hun rol als consumenten.
De meesten van ons zijn niet betrokken bij de processen waarbij bijvoorbeeld ons eten wordt geproduceerd. We zijn blind voor de arbeid die uitgebuit wordt en de effecten die deze productie heeft op het milieu.
Iedereen weet of kan er makkelijk achter komen hoe dieren vol hormonen worden gepompt die hun lichamen misvormen, en dat ze hun hele levens in overvolle kooitjes worden gepropt voordat ze naar de slacht gaan. Maar de meesten van ons zijn niet direct bezig met de productieprocessen die nodig zijn om vlees op ons bord te krijgen. Omdat zij niet dagelijks met dit proces geconfronteerd worden, kunnen zij ervoor kiezen er niet over na te denken en hierdoor zijn ze niet gemotiveerd om er iets aan te doen.
Wanneer men afval weggooit, zien de meesten niet de stortplaatsen met vuil die broeikasgassen de atmosphere in laten, of de eindeloze golven van plastic in onze oceanen.
Het kapitalisme is een systeem van overproductie en verspilling. Het kapitalisme gaat uit van eindeloze productie en consumptie. Maar dit is in strijd met de eindigheid van de natuur en haar grondstoffen.
Kapitalisme creëert tevens ongelooflijke ongelijkheden. In alleen Europa worden al 88 miljoen tonnen aan voedsel verspild, wat zo’n €143 miljard kost. 28 procent van de landbouwgrond op aarde wordt gebruikt om voedsel te produceren dat wordt weggegooid, en voedselverspilling is verantwoordelijk voor 6 procent van onze broeikasuitstoot.
Maar tegelijkertijd leeft in de sub-Sahara 41% van de bevolking van minder dan €1.59 per dag. De rijkste landen consumeren de meeste natuurlijke grondstoffen, produceren de meeste vervuiling, en misbruiken armere landen voor hun grondstoffen.
De armste landen worden de dupe van de milieucrisis wanneer corporaties hun fabrieken verplaatsen naar landen met lage inkomens en slappe milieuwetgeving om zo de meest wanhopige arbeiders uit te buiten en hun gemeenschappen vol te pompen met vervuiling. De armste landen zijn vervolgens ook de landen die het hardst getroffen worden door de toename in extreem weer en droogtes.
Overheden leggen corporaties misschien boetes op of belasten hun CO2 uitstoot, maar zelfs met deze relatief kleine boetes blijft het winstgevend voor corporaties om hun uitbuiting en vervuiling voort te zetten. Overheden zijn te afhankelijk van de grote vervuilers om ze daadwerkelijk het faillissement in te beboeten, net als dat sommige banken “te groot zijn om te falen”.
Het probleem is niet dat overheden, corporaties, of burgers niet genoeg doen om klimaatverandering tegen te gaan. Het probleem is dat er überhaupt overheden, corporaties, en burgers zijn.
Dit klinkt misschien als een extreme positie. We kunnen conservatief blijven en langzaamaan kleine verbeteringen maken aan de rode draad van sociale, politieke, en economische hiërarchieën: we kunnen overgaan op een draad van milieuvriendelijke vezels.
Dit kan onze levens tijdelijk verbeteren en de knoop om onze hals iets losser maken, maar hierdoor kunnen we enkel langer rondhangen. Het probleem zal niet worden opgelost, enkel verlengd.
Stoppen met het gebruik van plastic rietjes is net zo nuttig als een rietje gebruiken om een olievlek op te zuigen. Corporaties onder druk zetten om ‘groenere’ producten te maken is bereikt zoveel als een pyromaan te vragen kleinere branden te stichten.
Een corporatie zou niet geprezen moeten worden voor het produceren van groenere producten. Ze overproduceren nog steeds, waarbij ze altijd nog arbeiders en de natuur uitbuiten. Op dezelfde wijze zouden overheden niet geprezen moeten worden voor het aannemen van milieuwetgeving. Ze beschermen nog steeds de overproductie en uitbuiting die door corporaties gepleegd worden, en moedigen deze zelfs aan.
Maar hoe zit het met overheden die rechten geven aan natuurlijke fenomenen zoals rivieren en bergen? Dit zou misschien beter zijn als het zou betekenen dat de natuur niet zomaar uitgebuit zou kunnen worden. Maar mensenrechten hebben het brutaliseren en gevangen nemen van burgers, het voeren van oorlogen, of het mishandelen van vluchtelingen door de Staat ook niet beëindigd. Mensenrechten hebben er niet voor gezorgd dat corporaties de prijzen van medicijnen niet buiten bereik van de zieken stellen, dat ze gestopt zijn met het vervuilen van onze omgeving met ziektes tot gevolg, enzovoorts. En dierenrechten houden de wreedheden van massaproductie in de veehouderij ook niet tegen, iets wat bijna zeker voor de volgende pandemie zal zorgen.
Het geven van juridische rechten aan de natuur is dus net zo problematisch als het geven van rechten aan dieren. Wanneer de Staat deze rechten verleent, wordt de natuur overgegeven aan de autoriteit van de Staat. We houden dus de hiërarchie tussen mens en natuur in stand, en binnen deze hiërarchie heeft de mens nog steeds macht over de natuur. Wij hebben in een eerder artikel besproken waarom deze hiërarchie onrechtvaardigbaar en gevaarlijk is.
We moeten niet verwachten dat de Staat de milieucrisis oplost. Waarom niet? De Staat bestaat in een symbiotische relatie met het kapitalisme en zal dus uiteindelijk altijd besluiten dat de productie van goederen belangrijker is dan het behoud van de natuur.
Er is dus radicale politieke verandering nodig om de directe maatregelen te nemen die nodig zijn om het milieuprobleem aan te pakken: de hiërarchieën van de Staat en het kapitalisme, die samen deze crisis geproduceerd hebben, moeten wij afschaffen. Hierbij moeten wij ook de hiërarchie tussen mens en natuur aanpakken.
Verder Lezen
The Ecology of Freedom – Murray Bookchin
Post-Scarcity Anarchism – Murray Bookchin
The Anarchist Lantern 