Are You Having Fun?

By Jason Day with illustration by Emma Krone

[Nederlands hieronder]

Are you having fun? Is it fun to work from nine to five, five days a week, or more, just so that you can struggle to pay rent and eat? 

Are you having fun? Perhaps on the weekends at home reading or playing music, or in the evenings sharing a drink with friends. But Sunday and midnight always arrives, and then the dreadful anticipation of Monday and the clamouring alarm clock sets in. The fun is over. 

There are some people who have enough time and money to have fun driving fast cars, vacationing around the world, and rubbing cash on their thighs while a butler seductively whispers the terms and conditions of their latest Apple purchase to them, or whatever it is that rich people do.

There are even some people who can afford to have so much fun that they blast themselves into (almost) space in huge phallic objects. But is this good, clean fun? 

The privileged fun of the few ruins the fun of everyone else. It is not fun for most of the world’s population to live in poverty and pollution because the richest few force them to work, under the threat of homelessness and hunger, while the rich have fun with the profits of that work. 

Nor is it fun for us all to live under the constant threat of being thrown in prison if we have fun in ways that harm no one but that the government has decided is not an acceptable way to have fun. In most countries, for example, it is a punishable offence to eat mushrooms, stare at a wall, and simply enjoy the wondrous possibilities of your own consciousness as the wall changes colour and shape. 

Politicians and the wealthy make the rules and enjoy the power that they wield over us. We are forced to take them seriously. 

It’s All a Game

Does it have to be this way? Do we have to accept that most of life is not fun? Do we have to take the power and authority of the government and the wealthy seriously?

In order to answer these questions, it must be recognised that the way in which our society is structured is not “just the way the world works”. It is not predetermined, necessary, or unalterable. 

Instead, any societal system is best thought of as a game, that is, as something that is invented and only exists insofar as it is played. A game has rules that people come up with, learn from others, agree to follow, and constantly reinvent as they play the game together. 

Consider the two most widely played societal games in the world today: liberal democracy and capitalism. There are two central problems with these games. 

First, everyone is forced to play them whether they like to or not. If you do not follow the law, you will be arrested or killed by police. If you do not obey your boss, you will be fired and face homelessness and hunger. 

Second, everyone is forced to compete against one another for jobs and housing, while the people who are winning are the only ones who have the power and authority to make and change the rules in their own favour. The winners of the national elections make laws. The billionaires who beat the stock market make contributions to political campaigns and workplace rules. 

This means that these games are only fun for the few people who are winning. Everyone else is miserable because they must compete for their lives and have no say in the rules. They have no chance of winning except by luck or cheating. 

But if liberal democracy and capitalism are just games then we do not have to take them seriously. We do not have to accept that they are “just how the world works”. If we realise that they are unfair games, and that their competitive nature causes misery, then we can ask whether it would not be better to play a different game.  

Have Fun! 

Why should we play political, economic and social games together? There are a few common answers: to meet our basic needs, peace, justice, equality and freedom. 

I suggest that, above all, we should play these games in order to have fun, and that we should invent games that are the most fun for everyone to create and play together. 

But what does it mean to “have fun”? This is a difficult question to answer in a definitive way, yet it is a very concrete experience. This is precisely the value of fun as a guiding principle. Fun can loosely be described as the experience of enjoying doing something for its own sake. 

Everyone knows when they are having fun, everyone likes to have fun with others, but not everyone finds the same things fun. This means that although fun is something that we can all have, that we can all agree that we like to have, none of us can take it seriously in the sense of thinking that what we find fun is better than what others find fun. 

In other words, we cannot take fun seriously in the way that we are always in danger of taking other values, like justice, freedom and morality, too seriously. When we do so, we end up making ourselves and others miserable.

For example, some heterosexual people take their own sexual preferences so seriously, and some cisgender people take their own gender so seriously, that they exclude and abuse queer people simply because they enjoy other forms of relationships or identity. Yet this in no way affects the former group’s freedom to enjoy whatever kind of relationship or gender they want and to enjoy the company of queer people. 

Seriousness is opposed to fun, and so we cannot take fun seriously but can only be sincere about having fun—we can be dedicated to having as much fun as possible. In fact, as I will later show, having fun with others necessarily entails striving for peace, justice, equality and freedom without taking these values too seriously.

Now we can ask the following question:

What kind of game—what sort of political, economic, and social system—would be the most fun to create and play together? 

Anarcho-Communism is Fun 

The answer is anarcho-communism. This is an alternative to liberal democracy and capitalism because it is opposed to both the creation and enforcement of rules by a minority onto all others and to private property. 

This does not mean that anarcho-communism entails a chaotic free-for-all. Instead, we should understand anarcho-communism as a game that, like liberal democracy and capitalism, has rules that people come up with, learn from others, agree to follow, and constantly reinvent as they play the game together. 

The fundamental difference, however, is that anarcho-communism can be understood as being based on the realisation that since games are created and played by everyone together, no one should have the power to create and enforce rules on everyone else. Likewise, since all things are the product of people working together (as we have discussed in another article), no one can claim anything as their own private property.

These are the basic rules of anarcho-communism: to each according to their need, from each according to their ability. No one needs to be governed, no one is capable of governing. No one needs private property, no one is (justifiably) capable of having private property. Thus, no masters, no property—no prison time for exploring our own minds, no ego trips to space. 

But everyone does need to create and play together, and everyone is capable of doing so in their own way. Thus, include everyone who wants to play, share, take turns, play nice, and have fun. 

Anarcho-communism is a truly democratic game in which we all have an equal say in how we should play together to have the most fun, that is, by agreeing to certain rules that can always be improved or reinvented upon agreement. We also equally share all pieces and parts of the game that we create together. 

Yet no one is forced to participate in the game if they don’t want to. Every individual is free to have fun however and with whomever they please, so long as their fun does not stop others from having fun or depend on their misery. Do drugs, be gay, paint yourself purple and yodel with friends, study ecology. Anything you like. 

Moreover, since no one has unfair economic advantages over anyone else, no one is prevented from having fun by poverty and excessive work. 

So, anarcho-communism is more fun than liberal democracy and capitalism because everyone can freely create and play the game together for fun rather than being forced to compete against each other according to rules that they don’t decide and must follow in order to survive. It is a more peaceful, just, equal and free game. Winning is not the point, having fun is. 

And why should we have fun? Well, why not? Is there really anyone who can honestly say that they would prefer not to live in a society in which they are able to have more fun, in a society in which the highest good is simply having fun with others? 

Further Reading

Philosophical Investigations – Ludwig Wittgenstein

“Of the Three Metamorphoses” in Thus Spake Zarathustra – Friedrich Nietzsche

---

Is Dit Leuk?

Vertaald door Michael Grooff

Is dit leuk?

Is dit leuk? Is het leuk om (minstens) vijf dagen in de week van negen tot vijf te werken, enkel zodat je voortdurend kunt worstelen voor een dak boven je hoofd en brood op de plank?

Is dit leuk? Misschien de weekenden, wanneer je tijd hebt om thuis wat te lezen of muziek te spelen, of de avonden, uitgaan met vrienden. Maar zondag ligt altijd op de loer, en dan begint het afgrijselijke uitzicht naar maandag met zijn luide wekker.

Er zijn een paar mensen die genoeg tijd en geld hebben om in snelle auto’s te rijden, de wereld over te reizen, en briefjes van honderd over hun dijen te wrijven terwijl hun butler ze de algemene voorwaarden van hun laatste Apple-aankoop verleidelijk toefluistert. Of wat het ook is dat rijke mensen doen.

Er zijn er zelfs een handvol die het zich kunnen veroorloven om zichzelf de ruimte in te schieten in enorme fallische objecten. Maar is dit onschuldige pret?

De bevoorrechte pret van een paar verpest de pret van alle anderen. Het is niet leuk voor het merendeel van de wereldbevolking om in armoede en vervuiling te leven en werken omdat de rijke minderheid hen bedreigt met dakloosheid en honger, terwijl de rijken zelf plezier hebben met de opbrengsten van dat werk.

Het is ook niet leuk dat wij allemaal onder de constante dreiging van de gevangenis leven wanneer wij pret willen hebben op manieren die verder niemand benadelen, maar waarvan de overheid heeft bepaald dat het niet aanvaardbaar is. Zo is het bijvoorbeeld in de meeste landen een strafbaar feit om een paddestoel te eten, naar een muur te staren, en simpelweg te genieten van de wonderbaarlijke mogelijkheden van je eigen bewustzijn dat de muur van kleur en vorm doet veranderen.

Politici en de rijken maken de regels en genieten de macht die zij over ons hebben. Wij worden gedwongen ze serieus te nemen. 

Het Is Allemaal een Spel

Moet het zo zijn? Moeten we accepteren dat het grootste deel van het leven niet leuk is? Moeten we de macht en autoriteit van de overheid en de rijken serieus nemen?

Om deze vragen te kunnen beantwoorden moeten we eerst iets begrijpen: de manier waarop onze samenleving politiek, economisch, en sociaal in elkaar zit, is niet simpelweg “nou eenmaal hoe het werkt”— het is niet gedetermineerd, noodzakelijk, of onveranderlijk.

In plaats daarvan kun je maatschappelijke systemen beter begrijpen als een spel. Dit betekent dat het iets is dat is bedacht en dat het alleen bestaat voor zover het wordt gespeeld. Een spel heeft regels die mensen bedenken, leren, en er mee instemmen te volgen, en die aldoor opnieuw worden uitgevonden terwijl het spel samen wordt gespeeld—meestal zonder dat iemand zich hier bewust van is.

Kijk naar de twee meest gespeelde maatschappelijke spellen van nu: liberale democratie en kapitalisme. Er zijn twee grote problemen met deze spellen.

Ten eerste wordt iedereen gedwongen deze spellen te spelen, of we dit nu willen of niet. Als je de wet niet volgt, dan wordt je gearresteerd of vermoord door de politie. Als je niet doet wat je baas zegt, dan wordt je ontslagen en riskeer je dakloosheid en honger.

Ten tweede wordt iedereen gedwongen te concurreren met anderen voor werk en huisvesting, terwijl de mensen die het spel winnen degenen zijn die de macht en autoriteit hebben om de regels (wetten) in hun eigen voordeel te veranderen.

Dit betekent dat deze spellen alleen leuk zijn voor de weinigen die winnen. De rest moet ellendig concurreren voor hun levens en hebben vrijwel geen zeggenschap over de regels. Ze hebben geen kans om te winnen behalve dankzij geluk of vals spel.

Maar als liberale democratie en kapitalisme slechts spellen zijn, dan hoeven we ze niet serieus te nemen. We hoeven niet te accepteren dat dit “nu eenmaal is hoe het werkt”. Als we door hebben dat deze spellen oneerlijk zijn, en dat hun competitieve aard zorgt voor ellende, dan kunnen we ons afvragen of het niet beter is om een ander spel te spelen.

Heb plezier!

Waarom behoren wij politieke, economische, en sociale spellen samen te spelen? Er zijn een aantal makkelijke antwoorden: om onze basisbehoeften te voorzien, voor vrede, rechtvaardigheid, gelijkheid, en vrijheid. 

Ik stel voor dat we voornamelijk deze spellen zouden moeten spelen om plezier te hebben, en dat we spellen moeten bedenken die het leukst zijn voor iedereen om samen te maken en spelen.

Maar wat betekent het om ‘plezier te hebben’? Dit is een moeilijke vraag om zeker te beantwoorden, maar het is een erg concrete ervaring. Dit is precies de waarde van ‘plezier’ als leidend beginsel. ‘Plezier’ kan los beschreven worden als de ervaring van iets leuk vinden in zichzelf.

Iedereen weet wanneer iets leuk is, en iedereen heeft graag lol met anderen, maar niet iedereen vindt hetzelfde leuk. Dit betekent dat hoewel plezier iets is dat iedereen kan hebben, en dat we allemaal willen, dat niemand het serieus moet nemen, oftewel dat niemand moet denken dat hun plezier beter is dan wat anderen plezierig vinden.

In andere woorden: we kunnen plezier niet serieus nemen op de manier waarop wij altijd dreigen andere waarden zoals rechtvaardigheid, vrijheid, of moraliteit te serieus te nemen. Wanneer we dit doen, maken wij uiteindelijk zowel onszelf als anderen ellendig.

Zo nemen bijvoorbeeld sommige heterosexuele mensen hun eigen seksuele voorkeur zo serieus, en nemen sommige cisgender mensen hun eigen gender zo serieus, dat ze queer mensen uitsluiten en mishandelen enkel omdat zij plezier hebben met andere soorten relaties of identiteiten. En dit terwijl de seksualiteit of identiteit van queer mensen totaal geen invloed heeft op de vrijheid van mensen om zich te gedragen zoals ze willen. 

Ernst is tegengesteld aan plezier. We kunnen plezier dus niet serieus nemen; we kunnen enkel oprecht zijn in ons plezier—we kunnen ons wijden aan het leven leuker maken. Sterker nog, ik zal later nog laten zien dat we het alleen leuk kunnen hebben met elkaar zolang we streven naar vrede, rechtvaardigheid, gelijkheid, en vrijheid, zonder dat we deze waarden te serieus nemen.

Nu kunnen wij onszelf de volgende vraag stellen: 

Wat voor soort spel—wat voor soort politiek, economisch, en sociaal systeem—zou het leukste zijn om samen te maken en spelen?

Anarcho-Communisme is Leuk

Het antwoord is anarcho-communisme. Dit is een alternatief voor liberale democratie en kapitalisme omdat het tegen zowel het maken als het afdwingen van regels door een kleine minderheid, als privaat eigendom is.

Dit betekent niet dat anarcho-communisme een chaotische free-for-all is. In plaats daarvan kunnen we anarcho-communisme beter begrijpen als een spel dat, net als liberale democratie en kapitalisme, regels heeft die mensen bedenken, leren van anderen, besluiten te volgen, en aldoor opnieuw uitvinden tijdens het spelen.

Het fundamentele verschil is echter dat we anarcho-communisme kunnen zien als gegrond in het begrip dat als spellen samen bedacht en gespeeld worden door de hele gemeenschap, dat niemand de macht zou moeten hebben om in z’n eentje regels te bedenken die voor iedereen gelden. Op dezelfde manier kan niemand iets opeisen als privaat eigendom, omdat alle dingen het product zijn van een hele maatschappij die samenwerkt (wat wij in een eerder artikel hebben besproken).

Dit zijn de basisregels van anarcho-communisme: tot ieder naar zijn behoeften, van ieder naar zijn vermogens. Niemand hoeft geregeerd te worden, en niemand is in staat om te regeren. Niemand heeft privaat eigendom nodig, en niemand is in staat om (gerechtvaardigd) privaat eigendom te bezitten. Dus: geen meesters, geen eigendom—geen gevangenisstraf voor het eten van paddestoelen, geen ego trips naar de ruimte.

Maar iedereen moet wel samen spelen en creëren, en iedereen is op zijn eigen manier hiertoe in staat. Oftewel: we moeten iedereen erbij betrekken die wil spelen en delen, die beurten wil nemen en leuk wil doen.

Anarcho-communisme is een werkelijk democratisch spel waarin we allemaal evenveel te zeggen hebben over hoe we samen zouden moeten spelen om het zo leuk mogelijk te maken, door overeen te komen over bepaalde regels, vervolgens altijd verbeterd of vernieuwd kunnen worden. Wij delen ook alle speelstukken en delen van het spel dat we samen scheppen.

Maar niemand wordt gedwongen mee te doen in het spel. Ieder individu is vrij om plezier te hebben zoals ze dat zelf willen, en met wie ze dat willen, zolang hun plezier er niet voor zorgt dat anderen het niet meer leuk hebben. Gebruik drugs, wees gay, verf jezelf paars, yodel met je vrienden, studeer ecologie. Wat je maar wilt.

En omdat niemand een oneerlijk economisch voordeel heeft tegenover anderen wordt niemand verhinderd in wat ze zelf leuk vinden te doen omdat ze te arm en overwerkt zijn.

Anarcho-communisme is dus leuker dan liberale democratie en kapitalisme omdat iedereen vrij het spel kan vormgeven en het samen kan spelen omdat het leuk is, in plaats van omdat we gedwongen worden met elkaar te concurreren volgens regels die wij niet bepalen en moeten volgen om te overleven. Het is een vrediger, rechtvaardiger, gelijker, en vrijer spel. Winnen is niet het doel, het moet leuk zijn. 

En waarom zou het leven leuk moeten zijn? Nou, waarom niet? Is het mogelijk om niet een voorkeur te hebben voor een samenleving waarin we meer plezier kunnen hebben, een samenleving waarin het hoogste goed simpelweg plezier met elkaar is?

Verder Lezen

Philosophical Investigations – Ludwig Wittgenstein

“Of the Three Metamorphoses” in Thus Spake Zarathustra – Friedrich Nietzsche